Γενοκτονία(2)

Сτάсη Βενιζέλου(1917-1924)

     Ο Ελευθέριοс Βενιζέλοс υπήρξε πολλέс φορέс πρωθυπουργόс τηс Ελλάδαс. Αυτεс που αφορούν τον Πόντο ήταν κυρίωс η 4η(1917-1920) και η 5η(1924).
     Οι θέσειс του Βενιζέλου сτο ποντιακό ζήτημα δεν χαρακτηρίζονται από τη сταθερότητα. Πιο сυγκεκριμένα, τη περίοδο 1918-19, ο Βενιζέλοс πίсτευε πωс τα αιτήματα των Ποντίων ξεπερνούсαν την τότε πραγματηκότητα, διότι δεν μπορούсε ο сτρατόс να ελένχει μια περιοχή που εκτεινόταν από το Ιόνιο ως τιс ανατολικέс ακτέс του Ευξείνου. Επίсηс θεώρηсε μεγάλη την έκταсη που ήθελαν οι Πόντιοι ωс κράτοс, μιά έκταсη που υπολογιζόταν сε 50.200 τετρ. χλμ.
     Сύμφωνα με τα όсα πίсτευε ο Βενιζέλοс την περίοδο εκείνη, η μόνη λύсη сτο πρόβλημα ήταν η сυνεργαсία Ποντίων και Αρμενίων. Φυсικά сτο θέμα αυτό οι Ποντιοι ήταν αντίθετοι, έτсι η επόμενη κίνηсη του πρωθυπουργού ήταν ο επαναπατριсμόс των Ποντίων που ζούсαν сτη Ρωсία, θεωρώνταс έсτι πωс η επαναφορά τουс сτο Πόντο θα αύξαινε τον αριθμό του ελληνικού сτοιχείου сτην περιοχή με сκοπό τη δημιουργία ποντιακού κράτουс η έсτω ποντιοαρμένικηс ομοсπονδίαс.
     Τα πράγματα δυсκόλευαν και ο Βενιζέλοс ξαναсκευτόταν την προсάρτηсη του Πόντου сε ένα αρμένικο κράτοс. Η ιδέα αποδοκιμάсτηκε τόсο από τουс Πόντιουс όсο και από τουс Έλληνεс όπωс τον Ίωνα Δραγούμη, που επέκρινε το Βενιζέλο και κατηγορώνταс του πωс αυτόс φταίει για τις περιπλοκέс που παρουсίαсε το ποντιακό ζήτημα.
     Ο χρόνοс περνούсε και ο πρωθυπουργόс τηс Ελλάδαс έπρεπε πλέον να κάνει κάτι αποτελεсματικό. Έсτι και έγινε. Το Сεπτέμβριο του 1920, сε τηλεγράφημα του προс το Λόυζ Τζορτζ, αναφέρει πωс η μόνη λύсη ήτο μία εκсτρατεία με αντικειμενικό сκοπό την οριсτική καταсτροφή των δυνάμεων του κεμάλ. Ο Βενιζέλοс όμωс δε сταμάτηсε εκεί. Λίγο αργότερα ζήτηсε τη βοήθεια του сτρατάρχη Γουίλсον για την επίτευξη δύο νέων сτόχων: η εκδίωξη των τούρκων από την Κωνсταντινουπολη και η δημιουργία ποντιακού κράτουс, όπου τότε θα ανέρχοταν οι ηπήκοοι сε 800.000. Τέλοс με τιс κινήсειс αυτεс και την сυνεργαсία των Ποντίων με την Αρμενία και την Γεωργία, θα αποτελούсε ένα τείχοс ενάντια сτον ιсλαμιсμό και το ρώсικο εμπεριαλιсμό. Υπολογιζόταν δε πωс сε ένα μήνα θα γινόταν η προέλαсη προс την Άγκυρα και η κατάληψη του Πόντου.
     Τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά, διότι сτιс εκλογέс του 1920 ο Βενιζέλοс έχαсε και сχηματίсτηκε φιλοκωνсταντινικη κυβέρνηсη με αποτέλεсμα να χαθεί κάθε ελπίδα δημιουργίαс ποντιακού κράτουс, για εκείνη την εποχή...
     Το πωc και το γιατί οδηγηθήκαμε cε αυτο το μαρτυρικό τέλοc μαc εξηγεί ο Κωνcταντίνοc Φωτιάδηc(Καθηγητήc Νεοελληνικήc Ιcτορίαc Πανεπιcτήμιο Δυτικήc Μακεδονίαc), μέcα απο την εκπομπή  “Μνήμη μου cε λένε Πόντο”.
    «Μεγάλη ευθύνη έχουνε οι ελλαδικέc κυβερνήcειc... και του Βενιζέλου και των Βαcιλικών. Την περίοδο που cφάζονταν ο ελληνιcμόc του Πόντου από τουc Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν και των άλλων ανταρτών και υπάρχουν άπειρα έγγραφα που ζητούν βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηcη, η ελληνική κυβέρνηcη του Βενιζέλου αντι να cτήλει μερικούc cτρατιώτεc να επαναφέρουνε cε τάξη τουc Τσέτες και να επιβάλουν την ειρήνη, cτέλνει 23.300 έλληνεc  cτρατιώτεc στην Ουκρανία να πολεμίcουνε τουc Ρώcουc που πολεμούσαν με τουc Ρώcους. Τουc Ρώcους που ωc τότε τουc είχαμε με το μέροc μαc, μαc βοηθούcαν... και οι Τcαρικοί αλλά κοι οι Μπολcεβίκοι ωc το 1919. Αποκτήcαμε έναν καινούργιο εχθρό, τους Μπολcεβίκουc. Εκμεταλλεύεται ο Κεμάλ αυτή την περίπτωcη και cυνάπτει κεμαλομπολcεβικό cύμφωνο φιλίαc το οποίο cυνοδεύεται από διcεκατομμύρια οικονομική ενίcχυcη και πολεμικό υλικό...»
      Άλλη μιά περίπτωcη, αποδεικνύει πωc οι ακατάλληλοι πολιτικοί ηγήτεc που πέρασαν από την χώρα αυτή, οδήγηcαν τον ΑΘΩΟ λαό cτην καταcτοφή...



   Ξεριζωμόс - Ανταλλαγή πληθυсμών

     Ύсτερα από όλεс αυτέс τιс προсπάθιεс που επιδίωξε ο Βενιζέλοс για δημιουργία ποντιακού κράτουс ακολούθηсε ο ξεριζωμόс ξεκίνηсε από το 1913, κορυφώθηκε το 1922-23 και ολοκληρώθηκε το 1955 με την φυγή από την Κωνсταντινούπολη.
     Επόμενη πολιτική κίνηсη, μετά από αυτέс του Βενιζέλου, ήταν η сυμφωνία ανταλλαγήс πληθυсμών сτιс 30 Ιανουαρίου του 1923 στη Λοζάνη.
     Οι Έλληνεс και οι Πόντιοι που έφυγαν από τα сπίτια τουс, υπολογίζονται сτουс 1.221.849, όπου η πλειονότητα απο αυτούс είχε ήδη κατεφύγει сτην Ελλάδα πριν αρχίсει η εφαρμογή τηс сύμβαсηс. Η μεταφορά αυτών τελείωсε το φθινόπωρο του 1924. Η αποχώρηсη τουс ήταν βίαιη και сκληρή, λόγωс που έκανε την ανταλλαγή, από την πλευρά τουλάχιсτον των Χριсτιανών, πολύ сύντομη.
     Αντίθετα, οι 350.000 μουσουλμάνοι αναχώρηсαν από την Ελλάδα όμορφα και ωραία,"ομαλά", όπωс προβλέπονταν από τη сύμβαсη τηс ανταλλαγήс. Η μεταφορά τουс ξεκίνηсε το 1923 και ολοκληρώθηκε μέсα сτο 1924.
     Сτην Ελλάδα, οι πρόсφυγεс ξεκίνηсαν κυριολεκτικά από το μηδέν, αφού το κράτοс δεν παρήχε ούτε την υποδομή ούτε τα απαραίτητα αγαθά.
     Τέλοс και φτάνονταс сτα сημερινά χρόνια, αξίζει να сημειωθει πωс μετα τη διάλυсη τηс Сοβιετικήс Ένωсηс το 1989, πολλοί Πόντιοι εγκατάλειψαν τιс περιοχέс τουс για να εγκαταсταθούν μόνιμα сτην ιсτορική τουс πατρίδα, την Ελλάδα. Сύμφωνα με сτοιχεία το μεγαλύτερο μέροс αυτών προέρχοταν από την Γεωργία(52%) και το Καζακсταν(20%) καθώс και από την Αρμενία, την Ουκρανία και το Ουζμπεκισταν.
     Την περίοδο 1989-2000 ήρθαν 163.000 ομογενείс όπου ο κύριοс όγκοс εγκαταсτάθηκε сτην Μακεδονία. Άλλεс περιοχέс ήταν η Αττική, η Θράκη, η Θεссαλία και Κρήτη, καθώс και 10.000 сτην Κύπρο.
     Κλείνονταс το όλο θέμα, η Βουλη των Ελλήνων το Φεβρουάριο του 1994, ψήφιсε ομόφωνα την ανακήρυξη τηс 19ηс Μαϊου ωс Ημέρα Μνήμηс τηс Γενοκτονίαс του Πόντου την περίοδο 1916-1923.

Πηγέс:
malliaris.gr