Γενοκτονία (1)

    


     Οι πρώτεс δεκαετίεс του 20ού αιώνα сημαδεύτηκαν από μεγάλα προсφυγικά ρεύματα τα οποία ήταν προсχεδιαсμένοι διωγμοί και сυсτηματικέс εξοντώсειс, διαμορφώνονταс έсτι το βαρύτερο έγκλημα, сύμφωνα με το διεθνέс δίκαιο, τηс γενοκτονίαс, έγκλημα για το οποίο δεν υπάρχει παραγραφή.
     Μόνο сτην περιοχή του Πόντου сκοτώθηκαν 353.000 άτομα. Сυνολικά, από τον ελληνιсμό τηс Ανατολήс(Θράκη, Μ.Αсία, Πόντο) εξοντώθηκαν γύρω сτα 9.000.000 άτομα την περίοδο 1914-1924.
     Οι Πόντιοι, από την πτώсη τηс Τραπεζούνταс(1461), γνώριсαν сυνεχείс διωγμούс, сφαγέс και ξεριζωμούс με αποκορύφωμα τη СΥСΤΗΜΑΤΙΚΗ και ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΕΞΟΝΤΩСΗ-ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του 20ού αιώνα, το οποίο υπήρξε προсχεδιαсμένο έγκλημα.
     Οι Νεότουρκοι το 1908 αποκάλυψαν το πραγματικό τουс πρόсωπο καθώс και το сχέδιο τουс, δηλαδή την δημιουργία εθνικού τουρκικού κράτουс και τον εκτουρκιсμό των άλλων λαών.
     Сτο сυνέδριο των νεότουρκων сτη Θεссαλονίκη το 1911 αποφάсιсαν:"Η τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Κάθε άλλη θρηсκευτική προπαγάνδα πρέπει να καταπνίγεται. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η πλήρηс οθωμανοποίηсη και αсφαλώс αυτό δε θα μπορούсε να πραγματοποιηθεί με την πειθώ κατα сυνέπεια θα πρέπει να προсφύγουμε сτην ένοπλη βία. Κάθε μορφή αποκέντρωсηс είναι προδοсία сτην τουρκικη αυτοκρατορία. Τέλοс αναγκαсτική θα είναι η διάδοсη τηс τουρκικήс γλώссαс сε όλη τη χώρα...".
     Την ίδια περίοδο το ενδιαφέρον τηс γερμανικής πολιτικήс για την Ανατολή και γενικά για την περιοχή του Πόντου αποτέλεсαν καταλυτικό ρόλο сτο όλο сκηνικό. Сυγκεκριμένα οι γερμανοι βλέπονταс του Πόντιουс να κρατούν сτα χέρια τουс την οικονομική ζωή сτη περιοχή εκείνη, παρακινούсαν σсνέχεια τουс τούρκους να сτραφούν εναντίον τουс με κάθε μέсο.
     
Για πρώτη φορά το 1909 έναс τούρκος πρωθυπουργόс απειλούсε το θρηсκευτικό ηγέτη τηс μεγαλύτερηс μειονότηταс λέγονταс:"... θα сαс κόψουμε τα κεφάλια, θα сαс εξαφανίсουμε. Ή εμείс θα επιζήсουμε ή εсείс".
    Οι τούρκοι χωρίс προсχήματα πια πέραсαν сτην επίθεсη.Сτις 30 Μαϊου 1911 ο μητροπολίτηс Αμαсείαс κατάγγειλε сτο οικουμενικό πατριαρχείο τιс βαρβαρότητεс сτην περιοχή του. Εντωμεταξύ οι νεότουρκοι δεν επέτρεψαν сτα ελληνικά πλοία να αγκυροβολήсουν сε τουρκικά λιμάνια.
     Από αυτή τη сτάсη των Νεότουρκων, ενώθηκαν οι χριсτιανικέс χώρεс τηc Βαλκανικήc εναντίον τηc οθωμανικήc αυτοκρατορίαc, την περίοδο των βαλκανικών πολέμων.
 Αποτέλεcμα όλων αυτών ήταν να αυξηθούν οι δολοφονίεc. Οργανωμένεc τουρκικέc cυμμορίεc, κατά τη διάρκεια τηc νύχταc, λεηλατούcαν πόλειc και χωριά.
     Με αυτέc τιc cφαγέc και εκτελέcειc, η γαλλικη εφημερίδα "Le Temps", αcχολήθηλε και δημοcίευcε cτιc 29 Ιουλίου 1916 το παρακάτω ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τηλεγράφημα:"Γίλντιζ, 14-5-1914. Προc τον διοικητή τηc Cμύρνηc Ραχμή μπέη. Οι Έλληνεc υπήκοοι τηc περιφέρειάc cαc αποτελούν πλειονότητα, η οποία μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Γενικότερα, όλοι όcοι ζουν cτη Μ.Αcία πρέπει να εγκαταλείψουν τιc εcτίεc τουc και να μεταφερφούν cτο εcωτερικό τηc χώραc. Αν αρνηθούν εξαναγκάcτε τουc με κάθε μέcο. Τέλοc οι Πόντιοι πρέπει να υπογράψουν βεβαίωση cτην οποία δηλώνουν ότι φεύγουν με δικιά τουc βούληcη. Αυτό είναι αναγκαίο έτcι ώcτε cτο μέλλον να μην έχουμε πολιτικά ζητήματα".
     Έcτι και έγινε. Έκαιγαν χώρια και πόλειc, λεηλατούcαν τιc περιουcίες και βίαζαν τιc γυναίκεc. Cε ένδειξη πένθουc το οικουμενικό πατριαρχείο έκλειcε cτιc 15-5-1914 όλα τα cχολεία και τιc εκκληcίεc για να καταγγείλει cτιc Μεγάλεc Δυνάμειc τιc απάνθρωπεc πράξειc που έζηcαν. Τίποτα δυcτυχώc δεν κατάφερε, διότι εκείνη τη περίοδο ξεκινούcε ο α' παγκόcμιοc πόλεμοc, cτον οποίο φυcικά, η τουρκία ήταν και ΕΙΝΑΙ CΥΜΜΑΧΟC τηc γερμανίας.
     Η γερμανία από την άλλη θέλονταc να πετύχει τον cτόχο τηc, δε δίcταζε να θυcιάcει τουc χριcτιανικούc λαούc τηc Ανατολήc cτο βωμό του παντουρκιcμού. Ούτοc cι άλλοc είναι cυνυπεύθυνη cτη γενοκτονία, ο αρχιcτράτηγος Liman von Sanders, διέταξε τουc τουρκους να απομακρύνουν τουc χριcτιανούc από τα παράλια, δήθεν για cτρατιωτικούc λόγουc. Ακόμα οι τουρκοι, με την cυγκατάθεcη τηc γερμανίας πάντα, έcτελναν τουc χριсτιανούс сτα τάγματα εργαсίαс.
     Τη Χρονιά 1916, πολλοί ευρωπαίοι απεсταλμένοι сτην Ανατολή, έсτελναν εκθέсεις με κυρίαρχο θέμα την οληκή εξόντωση των χριсτιανών сτην περιοχη εκείνη.
     Το τέλοс του α' παγκόсμιου πολέμου μαζί με την ήττα της τουρκίας από τις δυνάμειс τις Ανταντ, έφερε μια προсωρινή ανάπαυλα сτα сχέδια των νεότουρκων. Η τουρκικη κυβέρνηсη υποχρεώνεται από τις νικήτριεс δυνάμειс να δώсει άδεια επιсτοφήс сτουс λίγουс εξόριсτουс που είχαν απομείνει.
     Сτις 19 Μαϊου 1919 άρχιсε η δεύτερη και сκληρότερη φάсη τηс ποντιακήс γενοκτονίαс, πολύ πιο άγρια και απάνθρωπη, η οποία ήταν η χαριсτική βόλη για τον Πόντο. Αυτη τη φορά οι τούρκοι είχαν επικεφαλή τον Κεμάλ, ο οποίοс сυγκρότηсε μυсτική οργάνωсη με μέλη του νεοτουρκικού κομιτάτου και κήρηξε το μίсοс εναντίον των Ποντίων. Αυτό που δεν κατάφερε μέсα сε πέντε αιώνεс το сουλτανικό καθεсτώс το πέτυχε μέсα сε λίγα χρόνια ο Κεμάλ.
     Εκθέсειс, επιсτολέс και τηλεγραφήματα των ποντιακών οργανώсεων ζητούсαν επέμβαсη τηс Ελλάδαс και των ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλα τίποτα.
     Με αυτά και με αυτά οι Πόντιοι οργάνωсαν αντάρτικο για την προсταсία του άμαχου πληθυсμού, όπου υπολογίζεται θα ήταν διπλάсιοс αν δεν ήταν οι αντάρτεс.
     Το τέλοс του Πόντου πληсίαζε... Сτις 25 Μαϊου 1922 αντιπροсωπεία τηс ελληνικήс ναυτικής βάсηс αναφέρει πωс η κατάсταсη έχει ξεφύγει και οι τούρκοι δεν δείχνουν οίκτο μήτε сε παιδιά μήτε сε κανέναν. Τα πάντα είναι πλέον βαμένα με το αίμα των Ποντίων.
     Τον επίλογο τηс γενοκτονίαс αποτέλεсε ο ξεριζωμόс μετά τη νίκη τηс τουρκιάс. Τα τελευταία ζώντα υπολείματα ήρθαν сτην Ελλάδα μετά την сυνθήκη τηс ανταλλαγήс των πληθυсμών. Κανέναс Πόντιοс δεν απέμεινε сτην πατρίδα του, εκτόс από αυτούс που δια τηс βίαс εκτουρκιсτηκαν και εξιсλαμίсτηκαν.

Сυνέχεια ανάρτηсηс

Πηγέс:
malliaris.gr

Γενοκτονία(2)

Сτάсη Βενιζέλου(1917-1924)

     Ο Ελευθέριοс Βενιζέλοс υπήρξε πολλέс φορέс πρωθυπουργόс τηс Ελλάδαс. Αυτεс που αφορούν τον Πόντο ήταν κυρίωс η 4η(1917-1920) και η 5η(1924).
     Οι θέσειс του Βενιζέλου сτο ποντιακό ζήτημα δεν χαρακτηρίζονται από τη сταθερότητα. Πιο сυγκεκριμένα, τη περίοδο 1918-19, ο Βενιζέλοс πίсτευε πωс τα αιτήματα των Ποντίων ξεπερνούсαν την τότε πραγματηκότητα, διότι δεν μπορούсε ο сτρατόс να ελένχει μια περιοχή που εκτεινόταν από το Ιόνιο ως τιс ανατολικέс ακτέс του Ευξείνου. Επίсηс θεώρηсε μεγάλη την έκταсη που ήθελαν οι Πόντιοι ωс κράτοс, μιά έκταсη που υπολογιζόταν сε 50.200 τετρ. χλμ.
     Сύμφωνα με τα όсα πίсτευε ο Βενιζέλοс την περίοδο εκείνη, η μόνη λύсη сτο πρόβλημα ήταν η сυνεργαсία Ποντίων και Αρμενίων. Φυсικά сτο θέμα αυτό οι Ποντιοι ήταν αντίθετοι, έτсι η επόμενη κίνηсη του πρωθυπουργού ήταν ο επαναπατριсμόс των Ποντίων που ζούсαν сτη Ρωсία, θεωρώνταс έсτι πωс η επαναφορά τουс сτο Πόντο θα αύξαινε τον αριθμό του ελληνικού сτοιχείου сτην περιοχή με сκοπό τη δημιουργία ποντιακού κράτουс η έсτω ποντιοαρμένικηс ομοсπονδίαс.
     Τα πράγματα δυсκόλευαν και ο Βενιζέλοс ξαναсκευτόταν την προсάρτηсη του Πόντου сε ένα αρμένικο κράτοс. Η ιδέα αποδοκιμάсτηκε τόсο από τουс Πόντιουс όсο και από τουс Έλληνεс όπωс τον Ίωνα Δραγούμη, που επέκρινε το Βενιζέλο και κατηγορώνταс του πωс αυτόс φταίει για τις περιπλοκέс που παρουсίαсε το ποντιακό ζήτημα.
     Ο χρόνοс περνούсε και ο πρωθυπουργόс τηс Ελλάδαс έπρεπε πλέον να κάνει κάτι αποτελεсματικό. Έсτι και έγινε. Το Сεπτέμβριο του 1920, сε τηλεγράφημα του προс το Λόυζ Τζορτζ, αναφέρει πωс η μόνη λύсη ήτο μία εκсτρατεία με αντικειμενικό сκοπό την οριсτική καταсτροφή των δυνάμεων του κεμάλ. Ο Βενιζέλοс όμωс δε сταμάτηсε εκεί. Λίγο αργότερα ζήτηсε τη βοήθεια του сτρατάρχη Γουίλсον για την επίτευξη δύο νέων сτόχων: η εκδίωξη των τούρκων από την Κωνсταντινουπολη και η δημιουργία ποντιακού κράτουс, όπου τότε θα ανέρχοταν οι ηπήκοοι сε 800.000. Τέλοс με τιс κινήсειс αυτεс και την сυνεργαсία των Ποντίων με την Αρμενία και την Γεωργία, θα αποτελούсε ένα τείχοс ενάντια сτον ιсλαμιсμό και το ρώсικο εμπεριαλιсμό. Υπολογιζόταν δε πωс сε ένα μήνα θα γινόταν η προέλαсη προс την Άγκυρα και η κατάληψη του Πόντου.
     Τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά, διότι сτιс εκλογέс του 1920 ο Βενιζέλοс έχαсε και сχηματίсτηκε φιλοκωνсταντινικη κυβέρνηсη με αποτέλεсμα να χαθεί κάθε ελπίδα δημιουργίαс ποντιακού κράτουс, για εκείνη την εποχή...
     Το πωc και το γιατί οδηγηθήκαμε cε αυτο το μαρτυρικό τέλοc μαc εξηγεί ο Κωνcταντίνοc Φωτιάδηc(Καθηγητήc Νεοελληνικήc Ιcτορίαc Πανεπιcτήμιο Δυτικήc Μακεδονίαc), μέcα απο την εκπομπή  “Μνήμη μου cε λένε Πόντο”.
    «Μεγάλη ευθύνη έχουνε οι ελλαδικέc κυβερνήcειc... και του Βενιζέλου και των Βαcιλικών. Την περίοδο που cφάζονταν ο ελληνιcμόc του Πόντου από τουc Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν και των άλλων ανταρτών και υπάρχουν άπειρα έγγραφα που ζητούν βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηcη, η ελληνική κυβέρνηcη του Βενιζέλου αντι να cτήλει μερικούc cτρατιώτεc να επαναφέρουνε cε τάξη τουc Τσέτες και να επιβάλουν την ειρήνη, cτέλνει 23.300 έλληνεc  cτρατιώτεc στην Ουκρανία να πολεμίcουνε τουc Ρώcουc που πολεμούσαν με τουc Ρώcους. Τουc Ρώcους που ωc τότε τουc είχαμε με το μέροc μαc, μαc βοηθούcαν... και οι Τcαρικοί αλλά κοι οι Μπολcεβίκοι ωc το 1919. Αποκτήcαμε έναν καινούργιο εχθρό, τους Μπολcεβίκουc. Εκμεταλλεύεται ο Κεμάλ αυτή την περίπτωcη και cυνάπτει κεμαλομπολcεβικό cύμφωνο φιλίαc το οποίο cυνοδεύεται από διcεκατομμύρια οικονομική ενίcχυcη και πολεμικό υλικό...»
      Άλλη μιά περίπτωcη, αποδεικνύει πωc οι ακατάλληλοι πολιτικοί ηγήτεc που πέρασαν από την χώρα αυτή, οδήγηcαν τον ΑΘΩΟ λαό cτην καταcτοφή...



   Ξεριζωμόс - Ανταλλαγή πληθυсμών

     Ύсτερα από όλεс αυτέс τιс προсπάθιεс που επιδίωξε ο Βενιζέλοс για δημιουργία ποντιακού κράτουс ακολούθηсε ο ξεριζωμόс ξεκίνηсε από το 1913, κορυφώθηκε το 1922-23 και ολοκληρώθηκε το 1955 με την φυγή από την Κωνсταντινούπολη.
     Επόμενη πολιτική κίνηсη, μετά από αυτέс του Βενιζέλου, ήταν η сυμφωνία ανταλλαγήс πληθυсμών сτιс 30 Ιανουαρίου του 1923 στη Λοζάνη.
     Οι Έλληνεс και οι Πόντιοι που έφυγαν από τα сπίτια τουс, υπολογίζονται сτουс 1.221.849, όπου η πλειονότητα απο αυτούс είχε ήδη κατεφύγει сτην Ελλάδα πριν αρχίсει η εφαρμογή τηс сύμβαсηс. Η μεταφορά αυτών τελείωсε το φθινόπωρο του 1924. Η αποχώρηсη τουс ήταν βίαιη και сκληρή, λόγωс που έκανε την ανταλλαγή, από την πλευρά τουλάχιсτον των Χριсτιανών, πολύ сύντομη.
     Αντίθετα, οι 350.000 μουσουλμάνοι αναχώρηсαν από την Ελλάδα όμορφα και ωραία,"ομαλά", όπωс προβλέπονταν από τη сύμβαсη τηс ανταλλαγήс. Η μεταφορά τουс ξεκίνηсε το 1923 και ολοκληρώθηκε μέсα сτο 1924.
     Сτην Ελλάδα, οι πρόсφυγεс ξεκίνηсαν κυριολεκτικά από το μηδέν, αφού το κράτοс δεν παρήχε ούτε την υποδομή ούτε τα απαραίτητα αγαθά.
     Τέλοс και φτάνονταс сτα сημερινά χρόνια, αξίζει να сημειωθει πωс μετα τη διάλυсη τηс Сοβιετικήс Ένωсηс το 1989, πολλοί Πόντιοι εγκατάλειψαν τιс περιοχέс τουс για να εγκαταсταθούν μόνιμα сτην ιсτορική τουс πατρίδα, την Ελλάδα. Сύμφωνα με сτοιχεία το μεγαλύτερο μέροс αυτών προέρχοταν από την Γεωργία(52%) και το Καζακсταν(20%) καθώс και από την Αρμενία, την Ουκρανία και το Ουζμπεκισταν.
     Την περίοδο 1989-2000 ήρθαν 163.000 ομογενείс όπου ο κύριοс όγκοс εγκαταсτάθηκε сτην Μακεδονία. Άλλεс περιοχέс ήταν η Αττική, η Θράκη, η Θεссαλία και Κρήτη, καθώс και 10.000 сτην Κύπρο.
     Κλείνονταс το όλο θέμα, η Βουλη των Ελλήνων το Φεβρουάριο του 1994, ψήφιсε ομόφωνα την ανακήρυξη τηс 19ηс Μαϊου ωс Ημέρα Μνήμηс τηс Γενοκτονίαс του Πόντου την περίοδο 1916-1923.

Πηγέс:
malliaris.gr