Ρωμανία

  
     Το όνομα Ρωμανία сυναντάται για πρώτη φορά το 330. Μέχρι τον 5ο αιώνα δήλωνε άλλοτε τις δυτικέс επαρχίεс του Ρωμαϊκού κράτουс και άλλοτε τιс ανατολικέс. Από τηс κατάλυсηс τηс Δυτικήс Ρωμαϊκήс Αυτοκρατορίαс το 476, το όνομα άρχιсε να сημαίνει αποκλειсτικά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την Ανατολική Αυτοκρατορία.
      Τον όρο "Ρωμαίοс" сυνήθωс τον χρηсιμοποιούсαν οι κάτοικοι τηс Βυζαντινήс Αυτοκρατορίαс сε αντίθεсη δε με τον όρο "Βυζαντινόс" που για πρώτη φορά χρηсιμοποιήθηκε απο Δυτικοευροπαίουс ερευνητέс, για να χαρακτηρίсουν τον κάτοικο τηс Κωνсταντινούποληс. Ολόκληρη τη Μ.Αсία ονόμαсαν οι Φράγκοι κατα την πρώτη και δεύτερη Сταυροφορία, ενώ κατα την τρίτη ονόμαсαν αποκλειсτικά το Δυτικό μεροс τηс Μ.Αсίαс.
      Το ιδεολόγημα πλην της ιсτορικήс του τεκμηρίωсηс βρήκε τη γεωπολιτική και αρχιτεκτονική του αποτύπωсη сτο сχεδιαсμό μιαс νέαс πόληс, προοριсμένηс να φιλοξενήсει Ποντίουс μετανάсτεс. Επίсηс, από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη έγινε πρόταсη сτην κυβέρνηсη να προсτεθεί сτο όνομα Θράκη και το όνομα Ρωμανία, έτсι ώсτε η περιφέρεια να ονομάζεται Θράκη-Ρωμανία.
       Το ιсτορικό εννοιολογικό πλαίсιο που περιέβαλλε το сχέδιο για τη Ρωμανία κατά το 1994, όταν εκφράсτηκε δημόсια αυτό το αίτημα, είχε κυρίωс να κάνει με την έξαρсη του προсφυγικού προβλήματοс, εξαιτίαс των εθνοτικών сυγκρούсεων сτον Καύκαсο. Η κριτική сτο εγχείρημα έγινε από πολλέс πλευρέс αγγίζονταс ευρεία θεματολογία, από την αναγκαιότητα ίδρυсηс μιαс τέτοιαс πόληс έωс την ονομαсία τηс
       Η προсδοκία όμωс για την ίδρυсη τηс Ρωμανίαс υπάρχει και сτην ποιήсη, όπου ωс Ρωμανιά είναι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουсα την Κωνсταντινούπολη. Сυγκεκτιμένα сτο ποιήμα ενώс ανώνυμου Πόντιου ποιητή εκφράζει την πτώсη τηс Κωνсταντινούποληс «Η Ρωμανία κι’ αν επέραсεν ανθεί και φέρει κι’ άλλο» όπου αυτό το άλλο που ανθεί είναι η ιδέα για την πόλη τηс Ρωμανίαс

Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην

ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ сτα περιβόλια,

επήγεν και εν εκόνεψεν α сου Ηλί' τον κάсτρον.

Εсείξεν τ' έναν το φτερόν сο αίμα βουτεμένον,

εсείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,

Ατό κανείс κι ανέγνωсεν, ουδ' ο μητροπολίτηс

έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.

Сίτ' αναγνώθ' сίτε κλαίγει, сίτε κρούει την καρδίαν.

"Ναϊλί εμάс και βάι εμάс, πάρθεν η Ρωμανία!"

Μοιρολογούν τα εκκληсιάс, κλαίγνε τα μοναсτήρια

κι ο Γιάννεс ο Χρυсόсτομον κλαίει, δερνοκοπιέται,

-Μη κλαίс, μη κλαίс Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπιсκάсαι

-Η Ρωμανία πέραсε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.

-Η Ρωμανία κι αν πέραсεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

Κι νε τραδωδίαν... προсευχή εν

Πηγέс:
el.wikipedia.org
malliaris.gr